స్వామి శ్యామానంద గిరి: దేవుడు మరియు గురువు యొక్క ఆధ్యాత్మిక యోధుడు

ధ్యానంలో శ్రీ దయామాత, రాంచీ, జనవరి, 1959

స్వామి శ్యామానంద భారతదేశంలోని ఉత్తర ప్రదేశ్ ప్రాంతంలో పరమహంస యోగనందగారు జన్మించిన తాలూకాలో జన్మించారు. చిన్ననాటి నుండి అతను దేవాలయాల ఆధ్యాత్మిక వాతావరణాన్ని మరియు భారతదేశంలోని సాధువుల (సత్పురుషులు) సహవాసాన్ని కోరుకున్నాడు. శ్యామానందకు పదకొండేళ్ల ప్రాయంలో, ఒక గౌరవనీయుడైన సాధువు అతని ఇంటికి వెళ్ళి లోతైన ఆధ్యాత్మిక ప్రవృత్తి ఉన్న ఈ బిడ్డ పట్ల ఆసక్తి మరియు ప్రేమను వ్యక్తం చేశాడు. ప్రాపంచిక లక్ష్యాలను విడిచిపెట్టి ఆ సాధువును అనుసరించాలని శ్యామానందకు ఆ సమయంలో గొప్ప కోరిక ఉండేది. కానీ అది జరగలేదు.

అతనికి కేవలం తొమ్మిదేళ్ల వయసప్పుడు తండ్రి మరణించిన తర్వాత (అతని తల్లి మూడు సంవత్సరాల వయసులో మరణించింది), అతను కలకత్తా సమీపంలోని మహిషాదల్‌లో తన తండ్రికి అత్యంత సన్నిహితుడు రాజా బహదూర్ సతీ ప్రసాద్ గార్గా కుటుంబంతో నివసించాడు. భారతదేశంలోని రాజ కుటుంబాలలో ఇది ఒకటి, ఆ సమయంలో వారు దాదాపు ఐదు వందల గ్రామాలను కలిగి ఉండేవారు మరియు నివాసులను దయతో పరిపాలించారు. శ్యామానంద గార్గా కుటుంబానికి పెద్ద కుమారుడిగా పెరిగాడు మరియు ప్రేమించబడ్డాడు.

మహిషాదల్‌లో అతను తన విద్యను అభ్యసించాడు, అతను పరిపక్వం చెందడంతో, న్యాయ అధ్యయనం వైపు మొగ్గు చూపాడు. అతను తన ప్రియమైన బాల్య స్నేహితురాలు గార్గా కుమార్తెను వివాహం చేసుకున్నాడు. కానీ అతని మనో నేపథ్యంలో ఎల్లప్పుడూ భగవంతుడి కోసం తీవ్రమైన కోరిక ఉంది. అతను తరచుగా తనను తాను ఇలా ప్రశ్నించుకునేవాడు, “నేను ఈ ప్రత్యేక వాతావరణంలో ఎందుకు ఉన్నాను? నాకు ఉద్దేశించబడ్డ జీవితం ఇది కాదు.”

అతని వైవాహిక జీవితం ఇద్దరు కుమార్తెలతో దీవించబడింది; కానీ వారు ఇంకా శిశువులుగా ఉన్నప్పుడు అతని భార్య అనారోగ్యంతో మరణించింది. అప్పుడు ఆమె వయసు ఇరవై. అతని గురించి నేను గుర్తుంచుకునే అత్యుత్తమ లక్షణాలలో ఒకటి అతని భార్య పట్ల అంకితభావంతో కూడిన భక్తి మరియు గౌరవం. నా ప్రయాణాలన్నిటిలో, నా అనుభవంలో, నేను ఏ ఇతర వ్యక్తిలోనూ అది ఇంతగా చూడలేదు. మన గురువైన పరమహంస యోగానందగారు భారతదేశానికి ఒక ప్రత్యేకమైన ఆదర్శం అని తరచూ చెప్పే గొప్ప భార్య-భర్తల సంబంధానికి ఆయన ఖచ్చితమైన వ్యక్తీకరణ.

ఈ యువ న్యాయవాది భార్య మరణంతో, అతని జీవితంలో ఆ అధ్యాయం ముగిసింది. అతను దేవుడిని వెతకడం పట్ల చాలా శ్రద్ధగా మారాడు. చిత్రంగా, ఈ కాలంలో (1935-36) పరమహంసగారు భారతదేశంలోనే ఉన్నారు. గురుదేవులు తన గురువు స్వామి శ్రీయుక్తేశ్వర్ గిరి మరణానికి సంతాపం చెందుతున్న ఈ కాలంలో శ్యామానంద కూడా పూరిలోనే ఉన్నారు. కానీ అప్పటికి ఇంకా వారు కలిసే సమయం బహుశా ఆసన్నం కాలేదు.

తరువాతి ఇరవై మూడు సంవత్సరాలు శ్యామానంద ప్రపంచాన్ని విడిచిపెట్టి సంచార సన్యాసిగా, సాధువులను వెతుక్కుంటూ భారతదేశంలోని ఆశ్రమాలు మరియు పుణ్యక్షేత్రాలను సందర్శించారు. అతను ఒక సాధువు కోసం ఒక ఆశ్రమం కట్టించారు, మరియు అక్కడ పది సంవత్సరాలలో ఎక్కువ కాలం గడిపారు, కానీ ఆ గురువు నుండి దీక్ష (గురు-శిష్య దీక్ష) లేదా సన్యాసం (సన్యాస ప్రమాణం) స్వీకరించలేదు.

1958లో నా భారతదేశ సందర్శన కాలంలో, శ్యామానంద మొదటిసారి నన్ను చూడటానికి వచ్చినప్పుడు, అతను ఆ మధ్యనే ‘ఒక యోగి ఆత్మకథ’ గ్రంథాన్ని చదివాడు. మా గురుదేవులు పరమహంస యోగానందగారి యొక్క అద్భుతమైన జీవితం వలన అతను చాలా ప్రభావితమయ్యాడు మరియు ఆధ్యాత్మికంగా ఉత్తేజపరచబడ్డాడు. ఆ సమయం వరకు అతను జ్ఞాన యోగాన్ని అనుసరించాడు. ప్రపంచ ప్రఖ్యాత జ్ఞాన యోగి – జ్ఞానం మరియు వివక్ష మార్గానికి నిదర్శనమైన స్వామి వివేకానంద అతనికి ఆధ్యాత్మిక ఆదర్శం. శ్యామానంద నాతో ఇలా అన్నాడు, “నేను చాలా సంవత్సరాలుగా ఈ మార్గాన్ని అనుసరిస్తున్నాను; కానీ ఇప్పటికీ నా సాధనలో ఏదో లోటు ఉంది.” (సాధన అంటే దేవుడిని వెతకడంలో సాధకుడు స్వీకరించే ఆధ్యాత్మిక విశ్వాసాలు మరియు క్రమశిక్షణా.) శ్యామానంద తన స్వంత అన్వేషణ గురించి నాకు కొంచెం చెప్పినప్పుడు, లోపించినది ఏదో నాకు తెలిసింది. ఇది చాలా మంది మనుషులలో లేని గుణం: దేవుని పట్ల ప్రేమ. ఈ అత్యవసరమైన అంశం ప్రపంచంలోని ఏ గొప్ప మతాలలోనూ తగినంతగా నొక్కి చెప్పబడలేదు. బదులుగా, మనిషి వేడుక మరియు వేదాంత చర్చలలో తప్పిపోతాడు. పాశ్చాత్య దేశాలలో చాలామంది దేవునికి భయపడతారు. మనం ఈ ప్రపంచాన్ని విడిచిపెట్టినప్పుడు మనల్ని క్రమబద్ధీకరించి, మనం స్వర్గం లేదా నరకం యొక్క ఏ భాగానికి వెళ్తామో నిర్ణయించే గొప్ప న్యాయమూర్తిగా ఆయనను భావిస్తారు. దేవుని పట్ల మా గురుదేవుల భావన అది కాదు. ఆయన ప్రేమమయుడైన ప్రభువు, దయామయుడు మరియు కరుణామయుడైన దేవుడు. మనం ఆయన నుండి ఏదైనా ఆశిస్తూ కాక, మనం ఆయన్ని ప్రేమిస్తున్నందున, మనం ఆయనకు స్వంతమైనందున ప్రార్థిస్తాము.

ఈ క్రమంలోనే నేను శ్యామానందతో మాట్లాడాను. తరువాత కొంతమంది ఆశ్రమ భక్తులతో అతను ఇలా అన్నాడు, “ఆమె సమక్షం నుంచి వచ్చేసిన తర్వాత, నేను కోరుకున్నట్టుగానే నాలో లోపించిన ఈ అంశాన్ని ఆవిడ నాకు అనుగ్రహించిందని నాకు తెలిసింది: నేను దేవుడిపై గాఢమైన కోరికను, గొప్ప ప్రేమను అనుభవించాను.”

ఆ సమయంలో భారతదేశంలో ఉన్న మా సమస్యలను క్లుప్తంగా స్పృశించాలనుకుంటున్నాను. గురుదేవులు తన శరీరాన్ని విడిచిపెట్టడానికి కొంత కాలం ముందు నాకు ఇలా చెప్పారు, “ఇక నేను భారతదేశానికి తిరిగి వెళ్లలేను. కానీ అక్కడ మనకు ఉన్న కార్యకలాపాలపై నాకున్నంత ఆసక్తిని మీరు కూడా తీసుకుంటారని, భారతదేశంలో యోగదా సత్సంగ సొసైటీ కోసం నేను చేసేటంతగా మీరు కూడా చేస్తారన్న హామీని మీనుంచి నేను కోరుకుంటున్నాను.” నేను ఆయనకు మాట ఇచ్చాను. ఆఖరుకు 1958లో నేను మన ఆధ్యాత్మిక మాతృభూమిని మొదటిసారిగా సందర్శించగలిగాను.

ఆ సందర్శన మొదటి భాగంలో నా కలలన్నీ చెదిరిపోయాయి, ఎందుకంటే గురువుగారు ఏర్పరచిన కార్యం చాలా ఘోరంగా క్షీణించింది. క్రిస్మస్ సందర్భంగా నేను ఆశ్రమంలో కొంతమంది భక్తులతో ఉన్నాను. నేను ఆశించిన స్ఫూర్తి వారిలో కనపడక నా హృదయం భారంగా ఉంది. నేను నిశ్శబ్దంగా వేడుకల నుండి వైదొలిగి, పైన ఉన్న నా చిన్న గదికి వెళ్ళాను. దుఃఖ పూరిత కన్నీళ్ళతో నేను గాఢంగా సుదీర్ఘమైన ధ్యానం చేసాను. ఎందుకంటే ఈ దేశానికి చెందిన ఎవరో ఒక దృఢమైన సమర్ధవంతుడైన భక్తుని మద్దతు లేకుండా భారతదేశంలోని గురువుగారి సంస్థకు లాభదాయకమైనదేదీ సాధించలేనని నాకు తెలుసు. ఆ రాత్రి నేను చేసిన ప్రార్థనకు జవాబు జనవరి 5న మేము మా దక్షిణేశ్వర్ ఆశ్రమంలో గురుదేవుని పుట్టినరోజును జరుపుకున్నప్పుడు వచ్చింది. కూర్చుని ఉన్న ప్రేక్షకులలో నేను శ్యామానందను చూసాను. నేను అతడిని ఒక్కసారి మాత్రమే కలుసుకుని మాట్లాడాను. కానీ ఈసారి అతను ధ్యానంలో అంతర్ముఖుడై, అందరిలో శ్రేష్ఠంగా చాలా నిశ్చలంగా, నిశ్శబ్దంగా, గుంపులో కుడి వైపున కూర్చొని ఉండడం చూసి ఇలా అనుకున్నాను “ఇతడే దేవుడిని తీవ్రంగా వెతుకుతున్న వ్యక్తి.”