குருசரண் எழுதிய “மூங்கில் புல்லாங்குழல்”

யோகதா சத்சங்க இதழில் 2018 ஆம் ஆண்டில் வெளியிடப்பட்ட இந்தியாவின் ஒரு பாரம்பரிய கதையை மீண்டும் சொல்லுதல்.

ஒரு நாள் பிற்பகலில், பிருந்தாவனுக்கு அருகிலுள்ள ஒரு காட்டில் ஒரு கடம்ப மரத்தின் நிழலில் அமர்ந்து, கிருஷ்ணர் தனது முரளியை (மூங்கில் புல்லாங்குழல்) வாசிக்கத் தொடங்கினார். இலைகள் வழியாகத் தங்க ஒளி ஊடுருவின. மயில்கள் நடுவழியில் நின்று தலையைத் திருப்பி மயக்கும் மெல்லிசையைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தன. மேலே, துள்ளிக்குதிக்கும் பறவைகள் மௌனமாயின. மான்கள் புதர்கள் வழியாக எட்டிப் பார்த்தன, அவற்றின் காதுகள் அசையாமல் இருந்தன. ஒரு பசு பகவானின் காலடியில் படுத்திருந்தது. அருகில் இருந்த ஓடை கூட அமைதியாக ஓடுவது போல் இருந்தது. இயற்கை முழுவதும் அன்பின் மயக்கத்தில் மூழ்கியது போலிருந்தது.

கோபியர்கள் கிருஷ்ணரிடம் வந்து, “கோபாலா! எங்களுக்கு ஒரு பிரச்சனை. அதற்கு நீங்கள் தான் காரணம். எனவே நீங்கள் எங்களுக்காக அதை தீர்க்க வேண்டும்” என்றனர்.

கிருஷ்ணன் விளையாடுவதை நிறுத்திவிட்டு அவர்களை விசாரிப்புடன் பார்த்தான்.

கோபியர்களில் தலைவியான ராதா, “நாங்கள் உனது அடியார்கள் அல்லவா? நாங்கள் தொடர்ந்து உங்களைப் பற்றி நினைக்கவில்லையா?, உங்களுக்காக மனச்ச்சோர்வு கொள்கிறோம், உங்கள் முன்னிலையில் இருக்க ஏங்குகிறோம்?”

“ஆமாம்?”

“ஆனால், ஒவ்வொரு நாளின் முடிவிலும், நீங்கள் மற்ற மாடு மேய்ப்பவர்களுடன் கிராமத்திற்குத் திரும்பும்போது எங்கள் வீட்டு வாசலில் இருந்து உங்களைப் பார்ப்பது அரிது. நாங்கள் வெளியே சென்று இரவு முழுவதும் உங்களுடன் இருக்க விரும்பினாலும், எங்களுக்குக் கவனித்துக் கொள்ள குடும்பங்கள் உள்ளன. எங்கள் வீட்டுகடமைகள் எம்மைப் பின்னுக்குத் தள்ளுகின்றன. புனித பூஜை நாட்கள் மற்றும் பண்டிகை நாட்களில், நாங்கள் உங்களுடன் வழக்கத்தை விட அதிக நேரம் செலவிடுகிறோம். ஆனால், அது போதாது. உங்களுடைய நிலையான பிரசன்னம் இல்லாமல் எங்கள் ஆன்மாக்கள் வறண்டு போயுள்ளன.”

கிருஷ்ணன் புன்னகைத்து மீண்டும் புல்லாங்குழலை எடுத்துக்கொண்டு அவர்களை உட்காருமாறு சைகை காட்டினான். அவரது மெட்டு அவர்களின் இதயங்களை உயர்த்தியது மற்றும் அவர்களின் கவலைகளைத் தளர்த்தியது.

ஆழமான ஒற்றுமையில், தங்களுக்கு உடல்கள், குடும்பங்கள் மற்றும் பொறுப்புகள் இருப்பதை அவர்கள் மறந்துவிட்டனர். தங்கள் அன்புக்குரிய பகவானுடன் இந்த சரியான தருணத்தைத் தாண்டி வாழ்க்கை இருப்பதை அவர்கள் மறந்துவிட்டனர்.

கடைசிக் குறிப்புகள் அந்தி சாயும் வேளையில் கூட்டத்தின் அமைதியில் மங்கி, ஒரு நிமிடத்தில் நித்தியம் போலத் தோன்றியபோது, கோபிகைகள் தாங்கள் புறப்படும் நேரம் வந்துவிட்டதால் துக்கத்தில் முனகினர்.

அதற்கு அவர்கள், “உங்கள் முரளியை பார்த்து நாங்கள் பொறாமை கொள்கிறோம். நீங்கள் ஒருபோதும் அதை விட்டு விலக மாட்டீர்கள். எங்கு சென்றாலும் அதை உங்கள் தாமரைக் கரங்களில் வைத்திருப்பீர்கள். நீங்கள் அதை உங்கள் உதடுகளில் வைத்து இதயத்தை இழுக்கும் மெல்லிசைகளை இசைக்கிறீர்கள். அதை மடியில் வைத்துக் கொண்டு தூங்கச் செல்கிறீர்கள். உங்கள் முரளி ஒருபோதும் உங்கள் இருப்பைவிட்டு வெளியேறாத நிலையில் நாங்கள் ஏன் உங்கள் இருப்பை விட்டு வெளியேற வேண்டும்?”

“ஏன் என்று சொல்கிறேன்” என்றார் பகவான் கிருஷ்ணர். “என் முரளியின் கதையைச் சொல்லப் போகிறேன்.”

கோபிகைகள் அனைவரின் கவனத்தையும் ஈர்த்தது. கடைசியில் ரகசியம் இங்கேதான் இருந்தது!

“ஒரு நாள் மூங்கில் செடிக்கு சென்று, ‘நான் உங்களிடம் கேட்பதையெல்லாம் தருவீர்களா?’ என்று கேட்டேன். அதற்கு மூங்கில், ‘நிச்சயமாக, உங்கள் விருப்பம் என் கட்டளை. நீங்கள் அகிலங்களின் இறைவனுடன் ஒன்றாயிருக்கிறீர்கள். உமக்கு சேவை செய்வது என் பாக்கியம்’ என்று கூறியது.

“நான் சொன்னேன், ‘இது வேதனையாக இருக்கும். ஒரு விசேஷ நோக்கத்திற்காக நான் உன்னை வெட்ட வேண்டும்.’

“‘இந்த விசேஷ நோக்கத்தை நிறைவேற்ற வேறு வழியில்லையா?’ என்று மூங்கில் கேட்டது.

“‘இல்லை’ என்று நான் சொல்ல, மூங்கில் வெட்டுவதற்கு சம்மதித்தது. நான் ஒரு அடி அடித்தேன், அது வலியால் அலறியது. அதன் வேர்களில் இருந்து அது பிரியும் வரை நான் அடித்துக்கொண்டே இருந்தேன். பின்னர் அதை கத்தியால் வடிவமைத்து, கூர்மையான கருவியால் உள்ளே இருந்து துளைத்தேன். அதன் பிறகு, அதில் பல ஓட்டைகளை போட்டேன். பின்னர் கரடுமுரடான விளிம்புகள் அனைத்தையும் மெருகூட்டினேன். மூங்கில் நடுநடுங்கியது, ஆனால் ஒருபோதும் புகார் செய்யவில்லை. என் கைகளில் தன்னை ஒப்படைத்துக் கொண்டதன் மூலம், அது என் இசைக்கு ஒரு சரியான கருவியாக மாறியது. அதன் உதவியால் உலகம் முழுவதையும் மாயை மயக்கத்திலிருந்து இப்போது எழுப்புகிறேன். என் நோக்கத்தை நிறைவேற்ற உதவுவதில், அது எனக்கு பிரியமானதாகிவிட்டது. எனவே, நான் அதை ஒருபோதும் விட்டுக் கொடுக்க மாட்டேன்” என்றார்.

இப்போது கோபியர்களுக்குப் புரிந்தது: பணிவில் தன் அகங்காரத்தைத் துறந்து, தன் உயிரையே இறைவனின் சித்தத்திற்கு அர்ப்பணித்து, பகவான் கிருஷ்ணனிடமிருந்து பிரிக்க முடியாததாக முரளி மாறிவிட்டது. அவையும் தெய்வீகக் கருவிகளாக மாறி, இறைவன் தனது வசீகரிக்கும் மெல்லிசைப் பாடல்களை அவற்றின் மூலம் இசைக்க அனுமதிக்க வேண்டும். அப்போது அவர்களுக்கும் பிரிவு தெரியாது.