நெருங்கிய சீடர்களின் நினைவலைகள்

ஒரு பெரிய நகரங்களில் ஒன்றான சுவிட்சர்லாந்தின் வின்டர்தூரின் புறநகர்ப் பகுதியில் ஓர் அத்தை மற்றும் மாமாவுடன் கோடை விடுமுறையைக் கழித்தபோது நான் என் பதின்ம வயதில் இருந்தேன். என் மாமா ஒரு இசைக்கலைஞர், சிம்பொனி இசைக்குழுவின் உறுப்பினர். அவரும் விடுமுறையில் இருந்தார், அதை அவர் தனது பெரிய தோட்டத்தில் வேலை செய்து கழித்தார். நான் அவருக்கு உதவினேன். அவர்களுக்கு குழந்தைகள் இல்லாததால், என் மாமா என் மீது மிகுந்த ஆர்வம் காட்டினார், தோட்ட வேலையின் போது நீண்ட “பேசும் பொழுதுகள்” இருந்தன. என் மாமா கீழை நாடுகளின் தத்துவத்தில் ஆழ்ந்த ஆர்வம் கொண்டிருந்ததைக் கண்டேன், மற்றும் கர்ம வினைகள், மறுபிறவி, சூட்சும மற்றும் காரண நிலைகள், மற்றும் குறிப்பாக மகான்கள் — ஞான ஒளி பெற்ற ஆசான்கள் — பற்றிய அவரது உரைகளை நான் மிகுந்த கவனத்துடன் கேட்டேன்.

புத்தரைப் பற்றி அவர் என்னிடம் சொன்னார். இந்த ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட நிலையை அவர் எப்படி அடைந்தார் என்பதையும், மற்ற மகான்களைப் பற்றியும் அவர் என்னிடம் கூறினார். அது அவர்களுடைய முன்மாதிரியைப் பின்பற்ற வேண்டும் என்ற ஆழ்ந்த விருப்பத்தை என்னுள் தூண்டியது. ஞான ஒளி, ஞான ஒளி என்று நான் அகத்துள் திரும்பத் திரும்பத் சொல்லியபடியே எப்படி சுற்றி நடந்து கொண்டிருந்தேன் என்று நினைவு கூருகிறேன். அந்த வார்த்தையின் முழுப் பொருளையும் நான் புரிந்து கொள்ளவில்லை என்றாலும், சாதாரண மனிதன் தனது பொருள்சார் அல்லது கலை வாழ்க்கையில் எவ்வளவு திறமையானவராக இருந்தாலும், அவனிடம் உள்ளதை விட இது மிகவும் பெரியது என்ற அளவுக்கு எனக்குத் தெரிந்தது. அந்த நிலையை ஒருவர் எப்படி அடைய முடியும் என்று நான் என் மாமாவிடம் கேட்டேன், ஆனால் அவர் சொல்லக்கூடிய ஒரே விஷயம், ஒருவர் தியானம் செய்ய வேண்டும் என்பது தான். ஆனால் எப்படி என்று அவருக்கு தெரிந்திருக்கவில்லை. எல்லாவற்றையும் கற்பிக்கக்கூடிய ஒரு குரு இருக்க வேண்டும் என்று அவர் கூறினார். நான் ஒரு குருவைச் சந்திக்கும் என் மிகப்பெரிய ஆசையை வெளிப்படுத்திய போது, அவர் தலையை குலுக்கி புன்னகைத்தார். “என் இரங்கத்தக்க சிறுவனே,’ சுவிட்சர்லாந்தில் குருமார்கள் இல்லை!”

எனவே நான் ஒரு குருவுக்காக பிரார்த்தனை செய்யத் தொடங்கினேன். ஒரு குருவுக்கான என் ஏக்கம் எவ்வளவு அதிகமாக இருந்தது என்றால், நான் என் சொந்த ஊருக்குத் திரும்பிய பிறகு ரயில் நிலையத்திற்குச் சென்று, “அவர்” வருவார் என்ற நம்பிக்கையில் மணிக்கணக்கில் காத்திருந்தேன். ஆனால் எதுவும் நடக்கவில்லை.

நான் என் பள்ளிப்படிப்பை முடித்த பிறகு, விரக்தியுடன் இருந்த இரண்டு ஆண்டுகள் என் தந்தையின் வியாபாரத்தில் வேலை செய்தேன். அதற்குள் நான் இந்துத் தத்துவத்தில் எனக்கு இருந்த ஆர்வத்தை விட்டுவிட்டேன். ஏனென்றால் எனக்கு ஒரு குருவைக் கண்டறிவது சாத்தியமற்றதாகத் தோன்றியது. நான் கலைத் தொழிலில் ஈடுபட்டேன், மூன்று ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு புகழ்பெற்ற கட்டிடக் கலைஞரான ஃபிராங்க் லாயிட் ரைட்டுடன் படிக்க அமெரிக்கா செல்ல அழைக்கப்பட்டேன்.

அமெரிக்காவில் என் முதல் வாரத்தில், 1920களில் இந்த நாட்டிற்குக் குடிபெயர்ந்த ஒரு மாமாவை சந்தித்தேன். ஒரு உரையாடலின் போது அவர் இந்துத் தத்துவத்தைக் குறிப்பிட்டார். பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இந்த விஷயத்தில் எனக்கு ஆர்வம் இருந்தது என்று நான் அவரிடம் சொன்னபோது, அவரது முகம் ஒளிர்ந்தது, அவர் என்னைத் தனது தனிப்பட்ட வாசிப்பு அறைக்கு அழைத்துச் சென்று ஒரு யோகியின் சுயசரிதத்தைக் காட்டினார். அட்டையில் இருந்த பரமஹம்ஸ யோகானந்தரின் படத்தைச் சுட்டிக்காட்டி, “அவரைப் பற்றி நீ எப்போதாவது கேள்விப் பட்டிருக்கிறாயா?” என்று கேட்டார். நான் இல்லை என்று சொன்னபோது, அவர், “நான் பார்த்ததிலேயே மிகச் சிறந்த மனிதர். அவர் ஓர் உண்மையான குரு!” என்று பதிலளித்தார்.

“நீங்கள் அவரைப் பார்த்திருக்கிறீர்களா?” நான் முற்றிலும் ஆச்சரியத்தில் அழுதேன். “அவர் எங்கே இருக்கிறார் – அமெரிக்காவில் இல்லையா!?”

“ஆம், அவர் லாஸ் ஏஞ்சலீஸில் வசிக்கிறார். “பின்னர் அவர் இந்த நாட்டிற்கு வந்த உடனேயே பரமஹம்ஸரின் தொடர் விரிவுரைகள் மற்றும் வகுப்புகளில் தான் எப்படி கலந்து கொண்டார் என்பதை என்னிடம் கூறினார். இதை நினைத்துப் பார்த்தேன், இத்தனை ஆண்டுகளாக நான் ஒரு குருவுக்காக ஏங்கிக் கொண்டிருந்தபோது, என் மாமாவுக்கு ஒரு குருவும் அவரது போதனைகளும் தெரிந்திருக்கிறது!

நான் மிகுந்த ஆர்வத்துடன் புத்தகத்தைப் படித்தேன். அதுதான் முதல் அதிசயம். நான் மிகவும் ஈர்க்கப்பட்டேன், இதுவே ஒரு அதிசயம் என்று கூட நான் கவனிக்கவில்லை — அந்த மொழியில் ஒரு புத்தகத்தைப் படிக்க போதுமான ஆங்கிலம் எனக்குத் தெரியாது. ஃபிராங்க் லாயிட் ரைட்டும் ஒரு சுயசரிதம் எழுதியிருந்தார், ஆனால் முதல் இரண்டு பக்கங்களைப் படிக்க நான் எடுத்த முயற்சி வீணானது. அந்தப் புத்தகத்தைப் படிக்க முடிவதற்கு முன்பு ஆங்கிலம் கற்றுக்கொள்வதில் எனக்கு ஒரு முழு கூடுதல் ஆண்டு பிடித்தது. ஆயினும் ஒரு யோகியின் சுயசரிதத்தை அட்டையிலிருந்து அட்டைவரை என்னால் படிக்க முடிந்தது.

நான் விரும்பியதை கண்டுபிடித்துவிட்டேன் என்பதை என் இதயத்தில் அறிந்தேன், பரமஹம்ஸ யோகானந்தரின் போதனைகளைப் படித்து இறைவனை அறியவேண்டும் என மனதில் தீர்மானித்துக் கொண்டேன்.

நான் மேலும் ஆங்கிலம் கற்றுக்கொண்ட சில மாதங்களுக்குப் பிறகு, குருவைப் பார்க்க வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்பில் லாஸ் ஏஞ்சலீஸுக்கு ஒரு பயணம் மேற்கொண்டேன். நான் மதர் சென்டரின் நிலத் தளத்தில் நுழைந்தபோது, இதற்கு முன் எங்கும் நான் அனுபவித்திராத ஒரு பெரும் அமைதியை உணர்ந்தேன். நான் புனிதத் தரையில் நின்றேன் என்பதை உணர்ந்தேன்.

ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை நான் ஹாலிவுட் கோவிலில் பரமஹம்ஸரின் காலை சத்சங்கத்தில் கலந்து கொண்டேன். நான் அவரை நேருக்கு நேர் பார்ப்பது இதுவே முதல் முறையாகும். இது ஒரு மறக்க முடியாத அனுபவம். சத்சங்கம் முடிந்ததும், குருதேவர் ஒரு நாற்காலியில் அமர்ந்தார், சபையின் பெரும்பகுதி அவருக்கு வாழ்த்துத் தெரிவிக்க மேலே சென்றது. நான் வரிசையில் நின்றபோது நான் எப்படி உணர்ந்தேன் என்பதை வார்த்தைகளில் வெளிப்படுத்த முடியாது. இறுதியாக நான் அவருக்கு முன்னால் நின்றபோது, அவர் என் கையை அவரது கையில் எடுத்தார், நான் அந்த ஆழமான ஒளிரும் மென்மையான கண்களைப் பார்த்தேன். எந்த வார்த்தையும் பேசப்படவில்லை. ஆனால் அவரது கை மற்றும் கண்களின் மூலம் விவரிக்க முடியாத ஆனந்தம் என்னுள் வருவதை நான் உணர்ந்தேன்.

நான் கோயிலை விட்டு வெளியேறி சன்செட் பவுல்வார்டில் ஒரு பிரமிப்பில் நடந்தேன். என்னால் நேராக நடக்க முடியாத அளவிற்கு ஆனந்தத்தினால் எற்ப்பட்ட மயக்கத்தில் இருந்தேன். நான் ஒரு குடிகாரன் போல் தடுமாறினேன். அது மட்டுமல்ல, என் ஆனந்தத்தைக என்னால் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை, சத்தமாக சிரித்தேன். நடைபாதையில் இருந்த மக்கள் திரும்பி உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்; என்னை நோக்கி நடந்து கொண்டிருந்தவர்கள், ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை பொது மக்களின் குடிவெறி என்று கருதிய படி வெறுப்போடு தலையை ஆட்டியபடி பக்கவாட்டில் நகர்ந்தனர். நான் கவலைப்படவில்லை. நான் என் வாழ்க்கையில் இவ்வளவு மகிழ்ச்சியாக இருந்ததில்லை.

இந்த அனுபவம் ஏற்பட்ட சிறிது காலத்திற்குப் பிறகு, நான் ஒரு சன்னியாசியாக ஸெல்ஃப்-ரியலைசெஷன்  ஃபெலோஷிப் ஆசிரமத்தில் நுழைந்தேன்.